آن روز ناگزیر…

13 مرداد 88، درست یک سال پیش همین موقع، آفتاب تازه بالا آمده بود که از مرز ترکیه رد شدیم. اولین چیزی که دیدم کوه آرارت بود که آفتاب دم صبح، حسابی قشنگش کرده بود. شیشه ماشین را کشیدم پایین، شالی را که سرم بود برداشتم و همانطور که ماشین با سرعت توی جاده می رفت، شال را دادم به دست باد. به عقب که نگاه کردم، مرز ایران بود، قله آرارت و روسری من که در باد گم می شد…به خودم قول دادم بازنگردم تا روزی که دیگر مجبور نباشم روسری را که دور انداخته ام، بر سر کنم؛ این شد عهد من و تنهایی و تبعید.