کم هزینه کردن صدور حکم اعدام!

پیش نوشت: نوشتن این مطلب واقعا برایم درد آور بود. دستم نمی رفت که دو کلمه «شیوا» و «اعدام» را کنار هم بگذارم. همه اش فکر می کردم اگر من هم این دو را در یک جمله کنار هم بگذارم، یک قدم کمک کرده ام به چیزی که دارم از آن برحذر می دارم دیگران را. شاید ساعتها طول کشید تا نوشتمش، و تصمیم  به انتشارش گرفتم، فقط به خاطر اینکه فکر کردم جایی، باید خودم را از صف لاشخور مسلکان و آنهایی که فکر نکرده و هیجان زده و حتی با حسن نیت، آب به آسیاب لاشخورمسلکان می ریزند، جدا کنم.

چندین روز است نشسته ام و نظاره می کنم به رفتار و گفتار شخصیتها و سازمانهایی که هنوز دادگاهی برپا نشده و حکمی صادر نشده، خود پیش از دادگاه انقلاب تهران، برای شیوا حکم اعدام صادر می کنند و بعد هم فریاد وااسفا سر می دهند. و البته این موج خطرناک، همینطور ادامه می یابد تا جایی که لقلقله زبان و بدتر از آن ذهن همگان شود و هزینه صدور حکم اعدام را برای دستگاه قضایی-امنیتی ایران پایین بیاورد و جوهری باشد برای روانتر شدن قلم قاضی شعبه 26.  به مدد این عادی سازی مجدانه پاره ای حقوق بشری ای ها و رسانه ای ها، اگر تا پیش از این، مقامات امنیتی تامل می کردند برای اینکه به قاضی «به فرموده» شان بگویند چه حکمی برای شیوا صادر کند، حالا دیگر کلیه واکنش های داخلی و بین المللی اش را سنجیده اند و آخر آخر میزان هزینه سیاسی را که باید بدهند، دستشان آمده است.

به راستی چرا اینان به استقبال حکم اعدام شیوا نظرآهاری می روند در حالی که اولا، محاربه، «اتهام» شیواست و هنوز دادگاه مهر تایید به عنوان محکومیت و جرم برآن نزده است، ثانیا، اعدام تنها یکی از مجازاتهای محاربه است(ماده 183 قانون مجازات). فرق اتهام و محکومیت را می دانند اصلا؟! می خواهند بدانند اصلا؟! دستگاه قضایی- امنیتی، اتهام واهی و دروغین محاربه را به شیوا می زند و هنوز موعد محاکمه نرسیده، به جای اعتراض به روند غیرقانونی بازداشت او، بلاتکلیف نگه داشتن او برای ماهها در زندان و صحبت از آزادی او،  مدام و مدام از اعدام صحبت می کنند و به خیال خود، اینگونه توجه افکار عمومی بین المللی را به پرونده شیوا جلب می کنند، غافل از آنکه با این کار، اتفاقا صدور حکم اعدام را آسان و کم هزینه می کنند.

دوباره با درد بسیار، کلید جست و جو را برای کلمات «شیوا نظرآهاری» و «اعدام» می زنم. چندین نتیجه با تیتر » شیوا نظرآهاری در آستانه اعدام» می آید!  و بدتر از آن، کسی فاتحه شیوا را می خواند: «از فعالیت برای حقوق بشر تا اعدام»! هرچه حافظه تاریخی ام را جست و جو می کنم، یادم می آید که این تیتر را برای محکومان به اعدامی که حکمشان قطعی شده بود و رفته بود به اجرای احکام استفاده می کردیم. حالا چه شده که اینقدر زود و بی هیچ ملاحظه ای، رفته ایم تا ته ماجرا، انگار حکم قاضی را خوانده باشیم، انگار رای دادگاه تجدید نظر را ما داده باشیم، و … متاسفم بگویم، انگار که خودمان به دست خودمان شیوا را برده باشیم پای چوبه دار. تصویر کردنش دردناک است، نه؟ غیرقابل باور است، نه؟ اما شماها، همین شماها، دارید خیلی آرام و بی سر و صدا، باور پذیرش می کنید، انگار که سرنوشت محتوم شیوا باشد. شهید می سازید از او که همه سلولهای بدنش، زندگی است.

اگر تحلیل سیاسی ندارید، اگر شرمتان نمی آید، همینطور ادامه دهید! سیرداغ- پیاز داغش را هم بزنید! داغش که قرار نیست به دل شما بماند!

لینکهای مرتبط که البته تنها مثالهایی است از بسیار:

گذار: از فعالیت برای حقوق بشر تا اعدام

عفو بین الملل: شیوا نظر آهاری؛ احتمال مواجهه با مجازات اعدام

اظهار نگرانی جان مک‌کین برای وضعیت شیوا نظر آهاری

ابراز نگرانی خانه آزادی از خطر اعدام برای شیوا نظرآهاری

ماجرا البته متاسفانه از اینجا آغاز شد

و خبر اینگونه می چرخد که حکم اعدام شیوا صادر شده است!